सुकलेली फुलं...... Revised.....

ओठांवर आलेले शब्द तसेच सांडून जातात....
मी बोलतच नाही
डोळ्यांत दाटलेले भाव तसेच विरून जातात....
तिला कळतच नाही

तिच्याकडे पाहिलं की पाहतच राहतो...
स्तब्ध होऊन
तिच्याकड नाही पाहिलं की तीच निघून जाते...
क्षुब्ध होऊन

चंद्र तारे तोडून तिला आणून द्यायचं मनात येतं
पण हे शक्य नाही हेही लगेच ध्यानात येत

मग मी माझी इच्छा फुलावरच भागवतो
बुकेही नाहीच परवडत हाही हिशेब आठवतो

पण फुल तिला द्यायची हिम्मतच होत नाही
बोलणच काय, तेव्हा तिच्या बाजुलाही फिरकत नाही

मग एखाद्या जाड पुस्तकात फुल तसच सुकत जातं
सगळी तयारी सगळी हिम्मत नेहमी असंच फुकट जातं

काही केल्या तिच्या मनाचा थांगपत्ता लागत नाही
माझं मन तिच्याशिवाय काहिसुद्धा मागत नाही

तिच्या डोळ्यांत बघून एकदा म्हणायचयं
" सगळं जग तुझ्यामूळे माझं झालयं
तरी एक करशील ?
मीच माझा उरलो नाही
तुझा झालोय !
तू माझी होशील ? "

ती नाही म्हणेल याची भीती वाटते
ती नाही म्हणेल याची भीती वाटते
पण तरीही आज ठरवलंय तिला सांगायचं
तिच्यासाठी असलेलं आयुष्य तिच्याच स्वाधीन करायचं

कुणास ठाऊक?
तिच्याही एखाद्या पुस्तकात
माझ्यासाठीची सुकलेली फुलं असतील!

-------------------------- जगदिश

चांदणे....

गोठती नजरा अशा की बोलणे राहून जाते
मागण्याआधीच मिळते मागणे राहून जाते
साथ असता साजणीची धुंद मी होतो असा की
रात ही सरली तरीही चांदणे राहून जाते

सांज वेडी रंगताना तार अन् झंकारताना
साजणीही धुंद होते साद मजला घालताना
हात हाती गुंफताना रात अन् अंधारताना
श्वास वेडे स्पर्श वेडे अधर ओठी बांधताना

प्रीत फुलते धुंद होते प्रणयही बहरून येतो
बंधने तुटता मनाला रोखणे राहून जाते
साथ असता साजणीची धुंद मी होतो असा की
रात ही सरली तरीही चांदणे राहून जाते

पावसातून नाहताना गार वारा साहताना
अंगभर उठते शहारे या मना वेडावताना
रातभर कधी जागताना चांदण्यांना झेलताना
प्रियतमेला पाहतो मी अंतरी आनंदताना

बरसतो उल्हास आणि आठवांना भारती क्षण
वेळ ही ढळली तरीही भारणे राहून जाते
साथ असता साजणीची धुंद मी होतो असा की
रात ही सरली तरीही चांदणे राहून जाते

------------------------------------ जगदिश

या आयुष्याची कविता मांडत असतो.....

संधेत रंगत्या नभात नाहत असतो
अन् रातीला तार्‍यांशी बोलत बसतो
चांदवा कितिदा येतो कवितेमधूनी
जागूनी रातभर पहाट शोधत असतो

मी रानफुलांच्या गंधासोबत वाहतो
अन् खळखळत्या ओढ्यांतून वळसे घेतो
वैशाख मागतो श्रावणसरीचे थेंब
मग रिमझिमता मी पाऊस बरसत असतो

प्रत्येक स्पंदना पूर्णत्वाने जगतो
अन् आसवांस दवबिंदू समजून जपतो
रातीत स्वतःला स्वतःच करतो साथ
विरहाला मी खूबीने फसवत असतो

मी आठवणींचे तोरण बांधत असतो
अन् उगा कधी दु:खाशी भांडत बसतो
शब्दांत गुंफतो क्षणोक्षणीचा हर्ष
या आयुष्याची कविता मांडत असतो

----------------------------------------- जगदिश

आता बघायचयं...

आता बघायचयं श्वासांना साथ सोडताना
जसं बघितलं माझ्या माणसांना माझा हात सोडताना

आता बघायचयं सुखाला दगा देताना
उत्तुंग शिखरावरुन तितक्याच खोल दरीत ढकलणारा धक्का खाताना

आता बघायचंय प्रेमाला विरताना
आणि प्रेमासोबत स्वतःला संपताना

आता बघायचयं आंधळ्या विश्वासाचा घात होताना
पाठीवर पडणार्‍या घावांच्या वेदना अनूभवताना

आता बघायचयं आयुष्याला फसवताना
एखाद्या बेसावध क्षणी मृत्यूला कवटाळताना !!

----------------------------------------- जगदिश

कधीतरी आठवांना तुझ्या.......

कधीतरी आठवांना तुझ्या
विसरूही पाहतो साजणे
भळभळ वाहत्या काजळा
आवरूही पाहतो साजणे

तुझ्याविना श्वास अडतात हे
तुझ्याविना क्षणही सलती सये
नयनांत आसवे सोडूनी
स्मृती बेजार करती सये

रातभर जागता मेघ मी
बरसत राहतो साजणे
कधीतरी आठवांना तुझ्या
विसरूही पाहतो साजणे

कधी कधी चालता चालता
नकळत हरवतो वाट मी
थकती एकटी पाऊले
तरी तुझी शोधतो साथ मी

तुझ्यविना साजणे 'मी' नको
तुझ्यविना चालणेही नको
तुझ्यावर जीव जडला असा
तुझ्यविना हे जीणेही नको

अखेरच्या श्वासाआधी तरी
येशील तू जाणतो साजणे
आठवांत हरवूनी मी तुझ्या
जगूनही पाहतो साजणे

भळभळ वाहत्या काजळा
आवरूही पाहतो साजणे
कधीतरी आठवांना तुझ्या
विसरूही पाहतो साजणे

-------------------------- जगदिश