शब्द

भले शब्द होते, बुरे शब्द होते
जसा अर्थ घ्यावा तसे शब्द होते

तिला बोलणे वाटले सर्व सोपे
मला बोचल्यासारखे शब्द होते

कुणी साक्ष द्यावी, कुणी साक्ष घ्यावी?
विकाऊच सारे इथे शब्द होते

असे बोललो की न आवाज झाला
मनी बांधलेले मुके शब्द होते

थिटा जाहला अर्थ भाषेतलाही
असे स्पर्श प्रीतीतले शब्द होते

अता पाळणारे इथे राहिले ना
कधी प्राण द्यावे असे शब्द होते

मनाच्या तळाशी अता रात आहे
जिथे चांदण्यांचे तुझे शब्द होते

जगदिश

प्रश्न आणि शब्द...

तू जाताना सापडलेच नाहीत...
म्हणून राग धरु?
की तू गेल्यावरही साथ देत आहेत...
म्हणून आपलं म्हणू?

एवढाच प्रश्न... एवढेच शब्द..... !

---------------------------------------- जगदिश

मी माणूस?

सकाळी एक भूकेलेलं पोट अतिशय भिकार नजरेनं माझ्याकडे बघतं
मी त्याच्यावर जळजळीत कटाक्ष टाकतो
मग संध्याकाळी चवीनं कोंबडीचा आस्वाद घेतो आणि म्हणतो, 'मी माणूस !'

मॉलच्या बाहेर अजून एक गरजू भेटतो
केविलवाणा चेहरा करून, 'एक रुपया द्या हो साहेब', म्हणतो
मी त्याच्यावर चिडतो, त्याला हाकलतो, मॉलमधे जातो
दोन हजाराची ब्रँडेड जीन्स विकत घेतो, वर दीड हजाराचा शर्टही घेतो
तो घालून मिरवतो आणि म्हणतो, 'मी माणूस !'

ऑफिसमधून घरी येताना रस्त्यात एक अपघात झालेला दिसतो
बघ्यांची गर्दी झालेलीच असते, मीही त्यात समिल होतो
'स्टोरी काय?' जाणून घेतो
कुणीतरी म्हणतं, 'उचला रे त्यांना, हॉस्पिटलमधे नेऊ!'
मी हळूच काढता पाय घेतो
दूसर्‍या दिवशी तीच स्टोरी तिखट - मीठ लावून सांगतो आणि म्हणतो 'मी माणूस!'

'स्फोट झालेत' न्यूज येते,
मी सुन्न होतो, चुकचूकतो.. थोडाच वेळ...
मग १६ की १७, मित्रासोबत वाद घालतो
'मीच बरोबर', त्याला एकदा न्यूज चॅनेल दाखवतो
जिंकल्याचा आनंद घेतो
चॅनेल बदलतो, क्रिकेट बघू लागतो आणि म्हणतो 'मी माणूस!'

कवी आहे, कविता लिहितो
दू:ख, अत्याचार, दुर्दशा शब्दांमधे प्रभावीपणे रेखाटतो
कधी करूण, कधी रागीट चेहरा करुन लोकांसमोर सादर करतो
वाहवा, टाळ्या मिळवतो, आणि....
मनातल्या मनात स्वतःवरच खूश होत वही मिटतो
आणि म्हणतो 'मी माणूस!'
--------------------------------------------जगदिश